कविता :

जनता हुन् कि नेता 
आखिर दोषी को ? 
भन्छन् हामीलाई के थाहा 
आखिर दोषि को ? 

घर घरमा सिँह दरबार आउँदा सम्म पनि 
काम गर्ने स्वतन्त्रता पाउँदा सम्म पनि ।
न त जनताको दैनिकीमा परविर्तन आए
न त जनताले बिकासको आभाष गर्न पाए ।

एजेण्डा र भिजनका कुरा नभएको बेला
पूरानै प्रतिबद्धता पूरा नभएको बेला
फेरी उनै पूरानै अनुहार दोहोरी रहेका छन् । 
फेरी उनैका पुराना सरकार दोहोरी रहेका छन् । 

निर्वाचनको संघारमा आश्वासनका भाषण 
५ दिन नमस्कार गरेर ५ वर्ष शासन । 
५० रुपैयाँ कर तिर्न ५ सय रुपैयाँ खर्च 
अब त आश मरिसक्यो कसले बिकास गर्छ ?

एकछिन सोच्छु टाउकोमा हात राखेर 
अनि स्मरण गर्छु आफ्नै विगतलाई 
खुट्टा ढोग्दै एक हजार भेटी चढाएकै भरमा 
भोट दिएकै परिणाम भोगिरहेकोे छु ।

५ वर्षको भोगाईले मन जलाएको छ अब 
अलिकति उँज्यालो आउने आश पलाएको छ  

गल्ती मेरोे पनि थियो तिम्रो पनि 
अब सच्चिनु छ एकजुठ बनि 
दिनु छैन कसैलाई प्रलोभनमा भोट
नत्र फेरी खानुपर्छ चोटै चोट । 

अब विगतमै लागेको घाउमा 
नुन छर्नेलाई हैन
मलहम पट्टी गर्नैलाई छानौ
नाताबाद र कृपाबादलाई हैन
बिकासबाद र समाजवादलाई मानौ 

पदका लागि बिचार बदल्नेहरूसँग होशियार
एकनासले सँधै नचल्नेहरूसँग होशियार ।
तब मात्र खुल्न सक्छ हाम्रो तेस्रो आँखा 
अनि सबैले गाउनुपर्छ परिवर्तनका भाका । 

नदेखेर खोट, हेरी कालो कोट 
यदि फेरी पनि हामीले बेच्यौ भने भोट 
न आउँछ किरण, न त छाउँछ उँज्यालो 
न त हुन्छ बिकास न आउँछ परिवर्तन । 

त्यसैले प्रण गरौ, 

अलिकति भएपनि उँज्यालो ल्याउन 
आजैबाट र आफैबाट शुरुवात गरौँ